Συμβαίνει όμως ένα παράξενο με τα χρόνια αυτά... Όσο είσαι στο σχολείο, βιάζεσαι να τελειώσεις. Κι έπειτα, σε όλη την υπόλοιπη ζωή τα νοσταλγείς ως την καλύτερη περίοδο της ζωής σου.
Πριν λίγες μέρες μου συνέβη το εξής παράξενο: Καταφέραμε και συγκεντρωθήκαμε για καφέ οι απόφοιτες της σχολής πλοιάρχων. Δεν είναι αυτό το παράξενο, έστω και αν το \"καταφέραμε\" κρύβει μέσα του 21 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία συνάντηση και 28 από την ημέρα της αποφοίτησης. Περάσαμε ονειρεμένα στη συνάντηση. Αρκεί να πω ότι βρεθήκαμε στις 10.30 το πρωί και χωρίσαμε στις 8.30 το βράδυ.
Λέγαμε, λέγαμε... Όλα τα νέα από τα χρόνια τα ανάμεσα, όλες τις αναμνήσεις από τα παλιά. Παρών και ο διευθυντής σπουδών μας, ο καπετάν Λεωνίδας. Πατέρας μας, πες, γιατί ήταν άνθρωπος που νοιάστηκε πολύ για μας και στήριξε με όλες τις δυνάμεις του το θεσμό. Χάρη σε αυτόν υπάρχουν σήμερα γυναίκες που έφτασαν στο βαθμό του πρώτου πλοιάρχου.
Παρόντα και τα νέα φιντανάκια που τώρα σπουδάζουν. Με όλη την αγωνία τους να σχολάσουν τις σπουδές τους και φυσικά να βρουν δουλειά. Τα πράγματα εξακολουθούν να είναι πολύ δύσκολα για τις γυναίκες στα καράβια. Και πολύ δύσκολες παραμένουν και οι συνθήκες σπουδών.
Κάποια στιγμή λοιπόν που η συζήτηση περιστράφηκε στις συνθήκες των δικών μας σπουδών, πετάω κι εγώ:
\"Περάσαμε πολύ καλά στη σχολή!\" Το έλεγα και το εννοούσα. Λίγο όμως αργότερα έβγαλε μια φίλη το λεύκωμα που κράταγε από τα χρόνια τα παλιά. Και τι είδα εκεί να έχω γράψει; Πως
ήταν απαίσια τα δύο χρόνια στη σχολή!!! Άντε βγάλε άκρη και συμπέρασμα.
Νομίζω ότι ο άνθρωπος στο κάθε παρόν δίνει περισσότερη σημασία στα δυσάρεστα και παραγνωρίζει ως αυτονόητα και δεδομένα τα καλά. Όταν όμως η ζωή τού τα στερήσει, αντιλαμβάνεται θέλοντας και μη πως ήταν καλά και δεν το ήξερε... Στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα! Ή ακόμη:
\"Αν οι νέοι ήξεραν, αν οι γέροι μπορούσαν, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος!\"
Στιγμιότυπα από τη συνάντηση του σήμερα αλλά και μνήμες του χτες, μπορείτε να δείτε εδώ:
www.polydroso.gr/component/option,com_ma.../action,view/id,113/
