Ήταν κάποτε δεν είναι πια

Καλά όλα αλλά καλύτερα αν συνεχίσεις να τα γράφεις σαν παραμύθι κι ας είναι αλήθεια. θα σου πρότεινα να το ξαναγράψεις σαν παραμύθι...

Θα προσπαθήσω, Βαγγέλη, δεν είναι πάντα εύκολο να \"φτιάχνεις\" παραμύθια.

Συμφωνώ με το Βαγγέλη, τα δύο πρώτα μέρη της αφήγησης ήταν πολύ ωραία έτσι που ήταν γραμμένα σαν παραμύθι. Άσε που κρυφοκοιτάω μπας και προκύψει κανένα σενάριο για καμιά ταινία από μια τέτοια αφήγηση... Έχει και ωραίο τίτλο....

Ωραία, Αλέξανδρε. Όταν τελειώσω \"Το Αμελικό\" μπορούμε να συζητήσουμε σχετικά. Αν έχεις καλή προσφορά, βλέπουμε!

Για να σοβαρευτούμε: Με τούτα και με τ άλλα μου έφυγε η διάθεση. Αν ξαναέρθει, τα λέμε. Μπορεί να φταίει και το άγχος για το ταξίδι. Προορισμός Βλαχώρι προς το παρόν. Και πάλι με βροχή.

Παίρνω μαζί μου τη Μαγδαληνή και την Πηνελόπη, ακολουθώ πορείες αντίστροφες για τη Σινώπη και την Αραπιά, νύχτα περνώ το φουσκωμένο Καλαμά και νύχτα πάλι ακούω τις σφαίρες να πέφτουν σαν χαλάζι. Μη με ρωτήσετε τι είναι όλα αυτά. Είναι φαντάσματα ακόμη, που ταλανίζουν την ψυχή μου και πολεμάν να βγουν στο φως. Σκιές που λιώνουν μόλις τρέξω πίσω τους και πίσω μου συνέχεια να με κυνηγούν σαν κάνω να φύγω. Γι αυτό σας λέω. Σιγά σιγά. Θέλουν το χρόνο τους τέτοιες ιστορίες. Αν τον βρουν. . .

<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: Μαρία Λ, at: 18.04.07 01:12

Στο σχολειό που μάθαμε γράμματα χτες βράδυ. Τόσο ίδιο και τόσο αλλιώτικο. Πόρτες έκλεισαν, πόρτες άνοιξαν. Μόνο η θέα από τα μεγάλα του παράθυρα έμεινε ίδια να ζωντανεύουν τα παιδικά μας όνειρα. Και η μεγάλη αυλόπορτα. Με σκουριασμένη την ταμπέλα. Ήταν κάποτε ένα σχολειό. Ήμασταν κάποτε κι εμείς παιδιά.