43 χρόνια νηπιαγωγός η κυρία Σπυριδούλα. Μια ζωή να υπηρετεί ένα τόσο σημαντικό λειτούργημα, άλλοτε στη Θεσπρωτία, άλλοτε στη Δυτική Αθήνα. Σμέρτος, Παραπόταμος, Αιγάλεω, Περιστέρι. Τη γνώρισα ταυτόχρονα σαν μάνα και σαν νηπιαγωγό, μαζί της από μετάθεση σε μετάθεση. Μια ζωή ...μεταξεταστέος ως νήπιο να τραγουδώ κάθε Ιούνιο \"όχι δεν χωριζόμαστε για πάντοτε παιδιά\" και τα άλλα παιδιά να συνεχίζουν στο Δημοτικό κι εγώ από Σεπτέμβριο πάλι νήπιο!
Σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για την κυρία Σπυριδούλα. Ήταν η τελευταία της γιορτή στο Σχολείο μετά από 43 χρόνια υπηρεσίας, λίγο πριν τη συνταξιοδότηση. Ανάμεσα στα πολυαγαπημένα της παιδιά, άλλος άνθρωπος! Πετάει! Ούτε το ζορισμένο πόδι που μαρτυρά την ...καλοπέραση μιας ζωής δεν παρατηρείς εύκολα. Πως άραγε;
Ο αποχαιρετισμός της, μια κατάθεση ψυχής. Για το λειτούργημα των νηπιαγωγών, για τα παιδιά που τα αγαπάει όλα σαν δικά της παιδιά. Για τα παιδιά που είναι όλα τους, ελληνάκια και ξενάκια, παιδιά της. Ένας αποχαιρετισμός, για να μην πικράνει τα παιδιά της με τη στενοχώρια του αποχωρισμού, με το χαμόγελο μιας αφοσιωμένης και πλαίριας θητείας σε ένα ύψιστο λειτούργημα.
Την επόμενη στιγμή, στη διπλανή αίθουσα, το βλέμμα ράγισε για να ξεσπάσει ποτάμι το κλάμα. Μακριά, όμως, από τα βλέμματα των παιδιών. Κι εκείνη τη στιγμή, όμως, τα λόγια ήταν ευχαριστήρια για τη ζωή που έζησε σαν νηπιαγωγός, για την αξία του λειτουργήματος αυτού. Πως αλλιώς; Θυμάμαι τη στιγμή της γιορτής που ένας μπόμπιρας που καθόταν δίπλα της ξαφνικά άνοιξε τεράστια τη μικρή αγκαλιά του για να τη φιλήσει!
Ανάμεσα στα νήπια παλιότεροι μαθητές της, γυναίκες και άντρες, να είναι εκεί συμπαραστάτες σε μια τέτοια μέρα. Δίχως την άδειά της τα γράφω αυτά αλλά νομίζω ότι αξίζει να τα μοιραστούμε. Τιμώντας τους γονείς μας και την προσφορά της ζωής τους σε όποιο μετερίζι κι αν την πέρασαν. Και προσπαθώντας, όσο μπορούμε, να φανούμε αντάξιοι στις προηγούμενες γενιές που, όσο περνάει ο χρόνος, τόσο πιο λίγοι νιώθουμε απέναντί τους...<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: Alexandros, at: 14.06.07 17:06
