Αφιέρωμα : Κυνήγι

Η Φετινή χρονιά 2016-2017 δεν μας συνήθισε σε τέτοιες εικόνες, Δεν βλέπεις πια κυνηγούς τα Σαββατοκύριακα στο χωριό, ούτε κάπρους να κρέμονται στο τσιγκέλι στην πλατεία. 2-3 χωριανοί με άλλους τόσους Γουμενιτσιώτες μαζεύονται στη Λούτσα και εξορμούν προς τα κάτω με λιγοστές επιτυχίες τον πρώτο μόνο καιρό. Τώρα και πάνω από ένα μήνα καμιά μα καμιά επιτυχία και κοντοζυγώνουν Χριστούγεννα . Άλλοι 4-5 μαζί με λίγους Ζαλογγίτες κυνηγούν στο βουνό και πήγαιναν πολύ καλά και αυτοί στην αρχή , ώσπου συνέβη το ανεπάντεχο ατύχημα: Ο καλός τους ο σκύλος έπεσε πάνω στα μαντρόσκυλα ενός κοπαδιού και το ξέσκισαν στο λεπτό! Ποτέ δεν τα πήγαιναν καλά τα κυνηγόσκυλα με τα μαντρόσκυλα. Αλλοίμονο αν ανταμώσουν στο κυνήγι. Τα πρώτα θεωρούνται εχθροί του κοπαδιού και όντως κάποτε κυνηγούν και τα κοπαδιάρικα ζώα , έτσι δημιουργήθηκε άσπονδη έχθρα με τα δεύτερα που πάντα βγαίνουν νικητές λόγω της διάπλασης και της φύσης τους. Έμεινε λοιπόν χωρίς σκύλο η ομάδα και αν και έκανε κάνα -δυο δοκιμές ακόμη δεν γύρισε στις επιτυχίες. Το παράξενο είναι ότι παντού μπορείς να διακρίνεις τα ίχνη των αγριογούρουνων που στην νυκτερινή περιπλάνησή τους για αναζήτηση τροφής , φτάνουν ακόμη και στις αυλές των σπιτιών. Που κρύβονται όμως την ημέρα; Εκείνα όμως τα χρόνια τα παλιά , σχεδόν 40 χρόνια πριν ήταν πολύ διαφορετικά. Η κυνηγετική ομάδα απαρτίζονταν μόνο από χωριανούς. Τα θηράματα ήταν σπάνια και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι εξορμήσεις γίνονταν σε άλλα κυνηγοτόπια:

Τότε ήμασταν όλοι πολύ νεότεροι και είχαμε πολύ όρεξη για κυνήγι. Πάνω στην καρότσα ενός αγροτικού φτάναμε ακόμη και στα μέρη της Μουργκάνας για αναζήτηση αγριόχοιρων. Στη φωτογραφία από αριστερά Λευτέρης Μάκος, Στέφανος Μάκος, Δημήτριος Μαρτίνης, Γρηγόρης Μάκος, Χρήστος Μάκος και Ξενοφών Μάκος.