Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Το πήγατε πολύ μακρυά παιδιά!!!
Αυτό που ήθελα να κάνω κατανοητό , είναι ότι καλά είναι τα λόγια όμως η πράξη μετράει. Το να επιλέξει κανείς μόνιμη εγκατάσταση στο χωριό έχει πολύπλευρο κόστος σήμερα το οποίο ξεπερνιέται μόνον με θυσίες.
Οσο με αφορά προσπαθώ να επιβιώσω, κάνοντας τη θεωρία πράξη.
Να σας πω και ένα ευχάριστο. Εδώ και ένα μήνα περίπου άλλος ένας συγχωριανός μας διάλεξε μόνιμη εγκατάσταση στο χωριό και δρστηριότητα την παραδοσιακή κτηνοτροφία.
Και για την ιστορία, οι μόνιμα δραστηριοποιούμενοι στο χωριό μη συνταξιούχοι, σήμερα είναι 10. Μακάρι να δούμε και άλλους.

Θαρρώ πως όσον με αφορά, απάντησα επί της ουσίας του ζητήματος. Στόχος δεν ήταν η απομάκρυνση αλλά το παραμέρισμα όσων μας χωρίζουν και η «συνάντηση» όλων σε κοινό τόπο. Δεν ξέρω ποιος και τι άστοχο είπε για τους κατοίκους του χωριού. Επομένως δεν μπορώ να έχω και άποψη. Όταν όμως διαβάζω αυτό το παράπονο, αδυνατώ να το προσπεράσω ως μη λεχθέν, ιδιαίτερα όταν εκφράζεται από έναν επίσημο εκπρόσωπο της κοινότητας ως απάντηση σε δικό μου μήνυμα. Όφειλα λοιπόν να ξεκαθαρίσω τη δική μου θέση, για να μην παρεξηγείται. Ελπίζω να έγινε κατανοητή.

Για τα υπόλοιπα: Θα συμφωνήσω ότι το μεγαλείο ανήκει στις πράξεις και όχι στα λόγια, όσο όμορφα κι αν είναι. Από την άλλη όμως ο σοφός λαός μας λέει και την παροιμία: «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει». Όπως επίσης είναι γνωστή η φράση του Ιωάννη «Εν αρχή ην ο Λόγος». Και η αρχή, λένε, πως είναι το ήμισυ του παντός. Εγώ έκανα μία πρόταση:

«Όλοι μαζί και ενωμένοι σαν μια γροθιά να αγωνιστούμε για το χωριό μας.»

Και την εννοώ. Είθε να γίνει αποδεκτή και να επικυρωθεί και με πράξεις. Ποιος δεν το θέλει?