ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΒΛΑΧΩΡΙ

Σε αναμονή της αυριανής σύσκεψης το ρολόι του προσωπικού μου χρόνου κάνει αθέλητες αναδρομές και φέρνει στο προσκήνιο της μνήμης σκηνές και βιώματα μιας άλλης εποχής. Τότε που μικρό παιδί ζούσα στη Θεσπρωτία, ακολουθώντας των γονιών μου τις μεταθέσεις από χωριό σε χωριό και από σχολείο σε σχολείο. Πάνε 40 χρόνια από τότε... Και ξαφνικά τα γεγονότα των ημερών αναγκάζουν τις θύμησες να ξυπνήσουν και να στοιχειώσουν μέσα μου οι απίθανες ταλαιπωρίες των μετακινήσεων. Άραγε σε κείνη την εποχή θέλουν τώρα να μας ξαναγυρίσουν; Ο κόσμος, υποτίθεται, πως τραβάει μπροστά. Η Ήπειρος;<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: Μαρία Λ, at: 18.04.07 01:31

Με το άρθρο σου μέκανες να φυλλομετρήσω το τεράδιο των αναμνήσεων μου και να σταθώ στις σελίδες των αναχωρήσεων . Αναχωρήσεις , αφίξεις, άπειρες από την πρώτη φορά το 1971, μέχρι την τελευταία το 1992 και πάντα από τη Λούτσα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Εκείνα τα βασανιστικά λεωφορεία που με το ζόρι στην αρχή φτάναμε τις χειρολαβές , συνήθως πάντα όρθιος μετά τις γυμνασιακές διακοπές, που περνούσε από Κληματιά, 1 ώρα και 40 λεπτά ως τα Γιάννενα , ανταριασμένα από τον καπνό των τσιγάρων μέσα, μυρωδιές ψωμοτυριού,γλώσσα άλλη στη γαλαρία, μαθητικές ταυτότητες, και σακούλες, σακούλες ναυτίας σε μπόλικη χρήση...
Όσες και να ήταν οι ωραίες μέρες του χωριού, πάντα έφτανε η αποφράδα ημέρα της αναχώρησης. Πρόβαλε το λεωφορείο στο Μέγα Πλάι και μας έπιανε ζαλάδα.
Οταν όμως μας έφερνε πίσω τι συναίσθημα ήταν αυτό!!!
Φουρντούλαγε η καρδιά μας! Αχ , το λεωφορείο της επιστροφής ήταν το όραμα μου στο ατέλειωτο περπάτημα από βαρδιόλα σε βαρδιόλα στον έναστρο ουρανό των ωκεανών για χρόνια. Με πήρε το ρημάδι απ'την πεντάμηνη Βασούλα μου τον Μάη του 1992 από τη Λούτσα και όταν γύρισα την βρήκα δώδεκα μηνών, να απορεί με ορθάνοιχτα μάτια και να μπερδεύται,ποιος ειναι ο πατερούλης εγώ ή η φωτογραφία μου!!
Από τότε έκλεισε αυτό το κεφάλιο, πέρασαν 15 χρόνια...

Τετράδιο και βιβλίο ολόκληρο αναμνήσεων, ατομικών αλλά και τόσο όμοιων, θα μπορούσαμε να γεμίσουμε. Και όχι αναγκαστικά με τα ΚΤΕΛ. Μήπως λιγότερα τραβάμε όταν ταξιδεύουμε με τα γιωταχί? Και τι να πουν οι παλιότεροι, όταν έβαζαν τα πόδια στην πλάτη?

Μια Ιθάκη το Βλαχώρι μας κι εμείς όλοι Οδυσσείς με τη δική του Οδύσσεια ο καθένας. Κι αν η πραγματική κράτησε μόνο δέκα χρόνια, η δική μας μια ζωή ολόκληρη διαρκεί. Ίδια τα τέρατα, μη σας πω και χειρότερα.

Πάντως εγώ τώρα αναχωρώ και μου την δίνει!
Αν βλέπατε και τι μέρα έχει εδώ θα με καταλαβαίνατε...

Μια πρόταση:
Δανάη, π.Δημήτρη κι όλοι όσοι θέλετε, καταγράψτε τις μνήμες σας, κοινωνούν με τις κοινές, συλλογικές μας μνήμες, διασώζουν αισθήσεις και αισθήματα που κανένα Μουσείο δεν θα μπορέσει ποτέ να διασώσει.

Κανένα; Μάλλον, όχι ακριβώς! Τώρα κάτι σκέφτηκα, θα σας το μαρτυρήσω από κοντά, νάμαστε καλά, εδώ πάνω λες και φυτρώνουν ωραίες ιδέες κι ομορφότερα όνειρα. Και το πάθος να τα πραγματώσουμε ρέει σαν το ποτάμι μας τέτοιο καιρό, φουσκωμένο. Σαν το ποτάμι του νόστου, ρυάκια του όλες οι προσωπικές μνήμες,μαρτυρίες και ιστορίες, θάλασσα η συλλογική μας μνήμη...<br><br>Η δημοσίευση επεξεργάστηκε από: alexandros, at: 21.02.07 21:10